بررسی و تحلیل فقهی جرم ربایش اطفال

انسان موجودی است متمایز از سایر موجودات و دلیل اصلی چنین امتیازی وجود قدرت اختیار در انسان است از این رو خداوند متعال در میان همه موجوداتی که خلق نموده انسان را با قدرت اختیاری که منشاء آن عقلانیت بشر است آفریده است و لازمه اختیار انسان آزادی او می باشد چرا که اختیار در ظرف ازادی محقق می شود از این رو هر گونه برده داری یا بهره کشی از انسان را ممنوع می کند چرا که با آزادی انسان مخالف است از این رو ربایش انسان به معنای محدود سازی اختیار و ازادی او است که در مبانی نظری اسلام امری ممنوع و حرام است به تعبیری دیگر هر نوع اخلال و صدمه به حریم خصوصی و ازادی های مشروع انسان ممنوع است و ضامن اجرای این قانون که در فقه مطرح می شود مجازات های بازدارنده است در میان سنین و گونه های سنی انسان، ربایش اطفال امری مهمتر است چرا که طفل به دلیل ضعف و عدم قدرت و توانایی بیشتر مورد آسیب و ربایش قرار می گیرد به همین جهت فقه اسلامی به این مساله اهتمام ویژه ای دارد لذا با مطالعات صورت گرفته چنین بدست آمده است که فقه اسلامی به تبیین ماهیت دقیق ربایش طفل پرداخته است و به عنوان یک جرم به تبیین احکام و مجازات هایی می پردازد که می تواند عامل بازدارنده ای برای تحقق جرم ربایش طفل با شد که به تبع آن قانون موضوعه ایران نیز بر اساس همان مبانی فقهی تنظیم شده است و چنین بدست آمده است که ربایش طفل اگرچه از جرائم حدی نمی باشد اما با توجه به اینکه ربایش با انگیزه سرقت اشیاء همراه طفل صو رت می گیرد یا صرفا به انگیزه ربایش طفل است متفاوت می باشد بدین جهت در این مقاله از روش تحقیق توصیفی تحلیلی و روش گردآوری اسنادی نوشتاری استفاده شده است .

کلیدواژه ها:

طفل ، ربایش ، ربایش طفل ، سرقت ، کودک .