اشارات عرفانی در دعای عرفه امام حسین(ع)

در بین ادعیه وارده، دعای عرفه به جهت دارا بودن مضامین عرفانی و متعالی، برای اهل دل دعایی متفاوت است. دعای عرفه دعایی نسبتا طولانی و خواندن آن از اعمال مهم شیعیان در روز عرفه است، که پس از نماز ظهر و عصر تا غروب، خوانده میشود. این دعا یکی از طولانیترین ادعیه شیعیان است و مضامین عالی و متعددی در آن بیان شدهاست. دعای عرفه را می توان پایان نامهی عرفانی امام حسین (ع) نامید که “منشور عبودیت شیعه” را برای جهانیان منعکس می کند. دعای عرفه سرشار از معارف بلند و مضامین عمیق، اعتقادی و عرفانی می باشد؛ فرازهای بسیار عجیب و کلیدی که نیازمند تامل و ژرفکاوی، در کلمات و عبارات آن است. دعای عرفهی امام حسین (ع) یک گنجینه نفیس و ارزشمند است که میتواند در مسیر معرفت و عبودیت خداوند به انسان یاری رساند و او را به سوی کمال و سعادت رهنمون کند. در این مقاله ابتدا معرفی کوتاهی از امام حسین (ع) ارائه و سپس نکاتی از عرفان امام حسین (ع) مرور می شود. در بخش اصلی مقاله، سی عبارات از دعای عرفه، در دو بخش مرور و برخی اشارات عرفانی آن عبارات ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

امام حسین (ع) ، دعای عرفه ، عرفان