حب دنیا از منظر شعر سبک عراقی (با تکیه بر سعدی،مولوی و حافظ )و آموزه های قرآنی

دنیا به عنوان جایگاهی که انسان در آن قرار گرفته و بره ه ای از حیات و زندگی خود را در آن می گذراند،از اهمیت بسیار خاصی برخوردار است. انسان چون مولود این عالم خاکی است و مادر او همین دنیاست و فرزند این آب و خاک است محبت آن از روز تولد در قلب او کاشته شده است و هر چه بزرگتر شود این محبت در دل او زنده تر و شکوفاتر میشود که خدای تعالی برای بقای او محبت دنیا را در نهادش گنجانده است.شاعران ونویسندگان ادبی در موقعیت های مختلف به بیان دیدگاه خود در مورد حب» دنیا« پرداخته اند وبا تعابیر وتشبیهات گوناگون به ذم و مدح آن پرداخته اند. اگر دنیا به عنوان وسیله ونردبان تلقی شود، دراین صورت مثبت است،اما اگر دنیا، هدف اصلی تلقی شود،نه تنها نردبان نیست بلکه دره سقوط است، دراین پژوهش سعی بر آن است با نگاهی به موضوع حب دنیا در اشعار شاعران سبک عراقی (با تاکید بر ،مولوی،سعدی و حافظ ) میزان تاثیرپذیری این شاعران را با آموزه های دینی و قرآنی مورد بررسی قرار دهیم.