فرهنگ عامه در فیلم سینمایی «آخرین مجرد»

سهم بزرگی از استدلالهای ادبی در نوشته های ادبیات فارسی، در رسمیترین شکل آن با انطباق بر شواهدی، بر پایه فرهنگ و ادبیات عامیانه است. ادبیات عامیانه، به دلیل دارا بودن جذابیتهای زیبایی شناسی و استواری معنا، قرنها توانسته است پشتوانهای قوی برای استدلالهای ادبی باشد. سخنگویان بزرگ نیز برای عینیت بخشیدن به سخن، استدلال و نیز برای نمکین کردن سخن خود، دست به اصطلاحات و اشارات مربوط به فرهنگ و ادبیات عامیانه زدهاند تا به این وسیله شعر و سخن خود را به گستره زندگی مردم نزدیکتر کنند. فیلمنامه نیز به عنوان ژانری پیشرفته و جهش یافته از ادبیات مکتوب، پس از نمایشنامه، وارد عرصه ادبیات نمایشی شده است. فیلمنامه در امتداد ادبیات مکتوب عمل میکند و همان درونمایه ها و پیامها را، اینبار در پرده تئاتر و سینما به نمایش می گذارد. از آنجایی که میزان تاثیرگذاری و جذب مخاطب ادبیات نمایشی در سده اخیر بهطور چشمگیری افزایش یافته است، فیلمنامه نیز مانند شعر و داستان، از عنصر کنایه بی بهره نیست. نویسنده در سناریوهای بازیگران، متن را به زیورهای ادبی گوناگون میآراید که بی شک، کنایه یکی از بارزترین آنهاست و سهم عمدهای را در پژوهش حاضر به خود اختصاص داده است. جستار حاضر به بررسی انواع کنایه و بسامد آن در دیالوگ های فیلم سینمایی »آخرین مجرد« میپردازد. هدف این پژوهش، نشان دادن زیباییهای صنعت کنایه در این فیلم به عنوان یک مطالعه موردی است.

کلیدواژه ها:

فرهنگ کنایات ، فرهنگ عامه ، ادبیات نمایشی ، فیلم سینمایی آخرین مجرد