رابطه نارضایتی بدن با رفتارهای خودآسیب رسان با نقش واسطه ای تحمل ناکامی در دانش آموزان متوسطه دوم شهر قزوین

نوجوانی دوره ای از مراحل رشد انسان است که همراه با تغییرات اساسی در رشد زیستی، روان شناختی و اجتماعیمی باشد. این دوره که از ۱۹ - ۱۲ سالگی را شامل می شود. یکی از اعمال پرخطر در این دوره که به دلیلمختلف توسط نوجوانان انجام م ی گیرد، آسیب رسانی به خود است. با شناخت و درک بهتر عوامل موثر بررفتارهای خودآسیب در نوجوانان و پیش بینی آنها می توان به پیشگیری و درمان این نوع رفتارها کمک کرد. هدفاز این پژوهش تعیین رابطه نارضایتی بدن با رفتارهای خودآسیب رسان با نقش واسطه ای تحمل ناکامی در دانشآموزان متوسطه دوم شهر قزوین بود. پژوهش حاضر به روش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه این مطالعهشامل تمامی دانش آموزان متوسطه شهر قزوین در سال ۱۴۰۱ - ۱۴۰۲ بود که از این جامعه آماری با استفاده ازفرمول کلاین ۵۱۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شد.ابزار گردآوری اطلاعات شاملپرسشنامه خود آسیب رسانی سانسون و همکاران (۱۹۹۸) پرسشنامه نگرانی از تصویر بدنی (BICI لیتلتون ،اکسوم و پوری ۲۰۰۵)؛ به نقل از لیتلتون و بریکوف ، ۲۰۰۸)، و پرسشنامه تحمل ناکامی هارینگتون (۲۰۰۵) است.برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS۲۶استفاده می شود. نتایج نشان داد بین رفتارهای خودآسیب رسان با نارضایتی بدن و تحمل ناکامی ارتباط وجوددارد(۰۵ / ۰ > p). و نارضایتی بدن، پیش بینی کننده ی قوی تری برای رفتارهای خودآسیب رسان است و نارضایتیبدنی، ۴۰ درصد از تغییرات رفتارهای خود آسیب رسان را تبیین می کند. می توان چنین نتیجه گیری کرد کهنارضایتی بدنی و تحمل ناکامی می توانند رفتارهای خود آسیب رسان را پیش بینی نماید.

کلیدواژه ها:

رفتارهای خودآسیب رسان ، نارضایتی بدنی ، تحمل ناکامی