ارزیابی هپاتوسلولار کارسینوما و استراتژی های درمانی

کارسینوم هپاتوسلولار (HCC)، عامل اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان کبد، یکی از سرطان های اصلی در شرایط بروز مرگ و میر است. تلاش های متعددیبرای کشف درمانهای دارویی برای درمان HCC مانند مهارکننده های تیروزین کیناز، درمانهای مبتنی بر ایمنی و ترکیبی از شیمی درمانی انجام شده است. با این وجود، محدودیت هایی در استراتژی های فعلی از جمله مقاومت شیمیایی وجود دارد. در طول پیشرفت HCC، شبکه های بیان تا حد زیادی توسط microRNA ها (miRNAs) کنترل می شوند که انکوژن های متعدد را تنظیم می کنند و سرکوبگرهای تومورند. بنابراین، استراتژی های درمانی مبتنی بر miRNA که این شبکه ها را تغییر میدهند، ممکن است به طور قابل توجهی بر رفتار سلولی تاثیر گذار باشند که برای درمان HCC کافی است. با این حال، اساسی ترین چالش ها در ایجاد چنین درمان هایی ثبات خود اولیگوها و سیستم های انتقال آنهاست. انتقال ژن که شامل ناقل های ویروسی و غیر ویروسیاست برای درمان استفاده می شود. انتقال ژن از طریق ناقل های غیر ویروسی روش سودمندی است زیرا سمیت بسیار کمی تولید می کنند و توانایی انتقالناقل برای ژن های بزرگتر نیز وجود دارد. نانوحامل هایی مانند لیپوزوم ها، میسل های پلیمری (PMCs) نانو ذرات لیپیدی جامد (SLN) حامل های لیپیدی نانوساختار (NLCs)، دندریمرها، نانوذرات فلزی و مغناطیسی و نقاط کوانتومی (QD) که توسط آنها می توان HCC را به طور منطقی مدیریت کرد.

کلیدواژه ها:

کارسینوم هپاتوسلولار ، سرطان کبد ، استراتژی های درمانی