بررسی نوروپسیکولوژیکی رابطه بین فعالیت های فیزیکی و کاهش اضطراب و افسردگی

افسردگی بزرگترین بیماری روانی قرن حاضر است و شایعترین اختلال روانی در جوامع بشری محسوبمیشود. اضطراب پاسخی است به تهدیدی ناشناخته و نامشخص که ریشه درون روانی داشته و اغلب مزمن است.اضطراب، هیجانی است طبیعی که حد متوسط آن میتواند سبب افزایش تلاش و کارایی و زیادی آن موجبکاهش کارایی گردد. افسردگی حالت خلقی است که با احساس بیکفایتی، کاهش فعالیت یا واکنش غم و اندوهو کاهش علاقه مشخص میشود. هدف این مطالعه، بررسی نوروپسیکولوژیکی رابطه بین فعالیتهای فیزیکی وکاهش اضطراب و افسردگی است. از آنجایی که فعالیت بدنی منجر به استرس در بدن و بهبود گردش خون درقلب و رگهای خونی میشود که محرک هیپوفیز خلفی در قلب و رگهای خونی می شود که محرک هیپوفیزخلفی برای ترشح اکسی توسین است؛ انجام فعالیت ورزشی میتواند در زنان باردار سطوح اکسی توسین رافزایش دهد. یکی از عوارض جانبی بسیار رایج آسیب نخاعی، کاهش عملکرد جسمی است که موجب افسردگیو کاهش کیفیت زندگی در این افراد میگردد. با اینکه ارتباط ارتقای فعالیت بدنی در جمعیت عادی و افراددچار آسیب نخاعی با بهبود کیفیت زندگی و کاهش افسردگی دیده شدهاست، لازم است بدانیم که چه نوع ازفعالیت بدنی میتواند بر افزایش کیفیت زندگی و کاهش افسردگی موثر باشد. مطالعات نشان داده اند ورزشمیتواند اثری موثری بر اکسی توسین داشته باشد. با مرور مقالات در سالهای ۱۳۸۱ تا ۱۴۰۲ از تعداد ۲۷مقاله ۱۳ مقاله مورد مرور نهایی قرار گرفت. بنابراین با توجه به پیشینه پژوهش های انجام شده در خصوصارتباط افسردگی، اضطراب و استرس با فعالیت فیزیکی به این نتیجه رسیدیم که ممکن است فعالیت فیزیکییک نقش میان جی بین بیماریهای روانشناختی افسردگی، اضطراب و استرس داشته باشد. نقش افسردگی درفعالیت فیزیکی میتوان بیان کرد که افرادی که افسردگی دارند فعالیت فیزیکی آنها کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، استرس ، فعالیت های فیزیکی ، نوروپسیکولوژیکی ، اکسی توسین ، آسیب نخاعی