مقایسه تاثیر روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم و راهبرد خودآموزی بر یادگیری خودراهبری دانش آموزان مدارس ابتدایی چند پایه شهرستان بهشهر

هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه تاثیر روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم و راهبرد خودآموزی بر یادگیری خودراهبری دانش آموزانمدارس ابتدایی چند پایه شهرستان بهشهر بود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهشحاضر را کلیه ی دانش آموزان پسر مدارس ابتدایی چند پایه شهرستان بهشهر در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بودند جهت نمونه گیری در پژوهش حاضر، براساس جدول کرجسی و مورگان تعداد ۱۴۴ نفر از بین جامعه مورد نظر به صورت در دسترس انتخاب شدند و سپس بر اساس معیارهای ورود و خروج ورضایت داوطلبانه تعداد ۴۵ نفر انتخاب و به صورت تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایش اول (روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم)، ۱۵ نفر درگروه آزمایش دوم (راهبرد خودآموزی) و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد تمام آزمون های چند متغیره حاکی از معنی داری واریانس عامل تعامل گروه و عامل مکرر است (برای مثال مقدار اثر پیلایی برابر با ۷۴ / ۰ است که (F(۲.۳۷=۵۲.۶۲) P<.۰۱. با توجه به اندازه اثر ۷۴ / ۰ مشخص است که تاثیر روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم و راهبرد خودآموزی بر یادگیری خودراهبری دانش آموزان قدرتمند است . لذا می توان نتیجه گرفت که بین روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم و راهبرد خودآموزی بر یادگیری خودراهبری دانش آموزان مدارس ابتدایی چند پایه شهرستان بهشهر تفاوت وجود دارد.

کلیدواژه ها:

روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم ، راهبرد خودآموزی ، یادگیری خودراهبری ، دانش آموزان