واکاوی الگوهای سرزندگی در طراحی پردیس های سلامت با رویکرد معماری ایرانی

بهبود کیفیت فضاهای آموزشی حوزه سلامت از مهمترین چالش های مدیران سلامت درهزاره سوم میباشد. زیرا کیفیت چنین فضاهایی (که امروزهپردیس های آموزش سلامت نامیده می شوند) مستلزم آگاهی هوشمندانه از وسعت علوم و امکانات جدید و نیازهای فضایی آنهاست. در طراحی پردیس هامهمترین ابزار، تجربه وکسب مهارت و دانش روز است. آنچه آموزش سلامت محور را کارآمد و پویا می سازد تسلط بر رهیافت های دانش، نوگرایی و مهارت-های نوآورانه میباشد. ازاینرو بایستی در الگوهای طراحی پردیس سلامت به عوامل تاثیرگذار و تغییردهنده توجه ویژه داشت؛ الگوهایی همچون زمان،محیط، الزامات فناورانه و سرزندگی. در این مقاله الگوهای اثرگذار بر طراحی سرزنده و همچنین الزامات موثر در بهبود کیفیت بهره وری آموزشی در طراحیپردیس های آینده بررسی شده است. الگوهایی که با بهرهگیری از رویکردهای محیطی و بایدهای معماری ایرانی بتواند بیشترین بهره وری و کارآیی و بالاترینسطح سرزندگی را در حوزه آموزش سلامت به کاربران جامعه هدف ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

پردیس سلامت ، الگوی اثرگذار ، معماری ایرانی ، بهره وری ، سرزندگی