اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعی افراد مبتلا به اختلال خوردن

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر انزوای اجتماعیافراد مبتلا به اختلال خوردن بود.روش کار: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون و مرحله پیگیری با یک گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهشزنان سنین ۱۸ تا ۴۰ سال شهر تهران بود که در سال ۱۴۰۱ به کلینیک چاقی حکیم مراجعه کرده بودند. به منظور انجام پژوهش ۳۰ نفر از افراد جامعه مذکور به شیوه در دسترس انتخاب و با روش تصادفی به گروه آزمای ش و گروه گواه تقس یم شدند (هر گروه ۱۵ نفر). مداخله درما نی به مدت ۸ جلسه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزارهای مورد استفاده در ا ین پژوهش، پرسشنامه EAT ۲۶- (گارنر و کارفینکل، ۱۹۸۲) با ۲۶ گویه برای مقی اس اختلال خوردن، پرسشنامه (راسل، پیلوا و کورتونا، ۱۹۸۰) با ۲۰ گویه برای مقیاس انزوای اجتماعی بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تکمیل شد. گروه آزمایش تحت آموزش درمان متمرکز بر شفقت به مدت ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از روش تحلیل اندازه گیری مکرر و با نرم افزار spss۲۲ تحلیل شد. یافته ها در گروه آزمایش، میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی از ۴۹/۲۰ (۷/۸۲) در پیش آزمون به ۴۶/۸۶ (۷/۷۹) در پس آزمون کاهش یافت ولی در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) انزوای اجتماعی در پیش آزمون ۵۰/۲۶ (۸/۱۸) و در پس آزمون ۵۰/۰۶ (۸/۱۱) بود که تفاوتی نداشت.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، انزوای اجتماعی ، اختلال خوردن