بررسی سیمای اپیدمیولوژی سیاه زخم در استان اصفهان طی سال های ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰

زمینه و هدف: بیماری سیاه زخم یکی از بیماری های مشترک انسان و دام است که همواره در کشور ما به عنوان یک معضل بهداشتی محسوب میشود. از آنجائی که این بیماری در تعدادی از شهرستانهای استان اصفهان یک بیماری آندمیک به شمار میرود، هدف این مطالعه بررسی وضعیت اپیدمیولوژیک بیماری طی سالهای ۱۳۹۰-۱۴۰۰ می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه اپیدمیولوژیک اطلاعات مورد نیاز بیماران مبتلا به سیاه زخم در طی سال های ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰ از فرم های لیست خطی و بررسی اپیدمیولوژیک بیماری در مرکز بهداشت استان اصفهان استخراج شد و داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ مورد تجزیه و تحلیل با استفاده از آزمونهای فراوانی و کای دو و تی تست قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه میانگین سنی مبتلایان ۱۶/۸۴±۳۶/۵۳ بوده و شغل اکثر آنها دامداری و کشاورزی است، و بیشترین موارد بروز بیماری در فصول بهار و تابستان گزارش شده و طی سالهای ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ دارای بیشترین موارد بروز بیماری در سطح استان بوده است، اکثر بیماران ساکن مناطق روستاییهستند و شهرستان های غرب و جنوب غربی استان دارای بیشترین موارد بیماری بودند.نتیجه گیری: به نظر می رسد علت بالا بودن تعداد موارد بروز در گروه سنی جوانان و میانسالان ماهیت شغلی و داشتن تماس با دام و فراورده های آلوده دامی باشد همچنین، با توجه به فصل بروز بیماری لازم است برنامه های آموزشی، پیشگیری و مداخلاتی در زمستان برنامه ریزی گردد، همچنین تمرکز این اقدامات باید در شهرستان های غرب و جنوب غربی استان اصفهان صورت گیرد تا هزینه و فایده بیشتری را در امر پیشگیری و کنترل بیماری در بر داشته باشد.

کلیدواژه ها:

اصفهان ، اپیدمیولوژی ، سیاه زخم