اثربخشی مثبت اندیشی بر شادکامی و رضایت از زندگی زنان شاغل در بیمارستانهای شهر رشت

هدف پژوهش حاضر بررسی تعیین اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر شادکامی و رضایت از زندگی زنان شاغل در بیمارستان های شهر رشت بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان شاغل در بیمارستان های شهر رشت در سال ۱۴۰۲، تشکیل می دهند. تعداد ۳۰ نفر به شیوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (برای هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. برای گروه آزمایش آموزش مداخله ای سلیگمن و همکاران (۲۰۰۶) استفاده شده است. این برنامه در ۸ جلسه ‎۹۰ دقیقه ای اعمال شد و گروه گواه هیچ نوع آموزشی دریافت نکردند. داده های پژوهش با کمک پرسشنامه شادکامی آکسفورد آرگایل و همکاران (۱۹۸۹)، و پرسشنامه رضایت از زندگی (SWLS) داینر، ایمونز، لارسن و گریفین (۱۹۸۵) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که میانگین نمرات شاد کامی و رضایت از زندگی در گروه آموزش مثبت اندیشی در مرحله پسآزمون نسبت به پیش آزمون و گروه گواه بهبود داشته است (p<۰/۰۰۱). از این رو آموزش مثبت اندیشی می تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت بهبود شادکامی و رضایت از زندگی زنان شاغل در بیمارستان های شهر رشت مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

زنان شاغل ، آموزش مثبت اندیشی ، شادکامی ، رضایت از زندگی