مروری بر نقش آنتی سایکوتیک های کلاسیک در درمان تهوع و استفراغ بیماران دریافت کننده مراقبت تسکینی

مقدمه و هدف: تهوع و استفراغ علائم ناراحت کننده ای هستند که معمولا در بیماران تحت مراقبت تسکینی تجربه می شود. هدف از این مطالعه بررسینقش آنتی سایکوتیک های کلاسیک جهت بهبودی این علائم است.مواد و روش: جهت انجام مطالعه مروری حاضر، جست و جو در پایگاه های اطلاعاتی معتبر بین المللی با استفاده از کلید واژه های nausea andantipsychotics، palliative care ،vomiting انجام شد. نهایت ۱۱ مقاله بر اساس مرتبط بودن عنوان وارد مطالعه شدند. یافته ها: به طور کلی در ۷ مورد از مطالعات، هالوپریدول به عنوان خط اول درمان، لوومپرومازین خط دوم درمان و کلروپرومازین در مواردی که آرامبخشنیاز است پیشنهاد شده است. سایر مطالعات علاوه بر توصیه این داروها، به تنظیم دوز جهت کاهش عوارض جانبی اشاره کرده اند.بحث و نتیجه گیری: هالوپریدول، کلرپرومازین و لوومپرومازین به عنوان داروهای آنتی سایکوتیک کلاسیک، نقش ارزشمندی در درمان تهوع و استفراغبیماران تحت مراقبت تسکینی ایفا می کنند. مکانیسم های عمل، اثربخشی و مقرون به صرفه بودن، آنها را به انتخابهای مناسبی برای مدیریت علائمدر این جمعیت تبدیل می کند.

کلیدواژه ها:

nausea and vomiting ، palliative care ، antipsychotics