مروری بر مربیگری در آموزش و بهسازی منابع انسانی و کاربردهای آن در آموزش عالی

مربی گری یکی از روشهای آموزش کارکنان است که همانند دیگر روشهای آموزشی برای رشد و بالندگی نیروی انسانی مورد استفاده قرار میگیرد . در حال حاضر حداقل نیمی از ۱۰۰۰ شرکت برتر و پیشرو دنیا مربی گری را به اشکال مختلف برای کارکنانشان فراهم می آورند . سازمانها از مربیگری به عنوان روشی جهت مقابله با چالشهای پیش رویشان و پاسخ دادن به تقاضاهای موجود استفاده می کنند چرا که مربی گری روشی است که در آن نیازی نیست فرد از محیط کارش جدا گردد بلکه اساسا روشی است که فرد درحین انجام کار ووظیفه خود آموزش می بیند . هدف از مقاله حاضر، مروری بر مربیگری و تاریخچه آن در آموزش و به ویژه در آموزش عالی است .. بر این اساس، ابتدا تاریخچه مربیگری مورد بررسی قرار گرفت و سپس به تعاریف مفهومی , انواع و اهداف مربیگری اشاره شده است . در ادامه به مدلهایی که در حوزه مربی گری از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۳ مانند مدلهای )Clear هاوکینز , ۱۹۸۰) Grow, (سرجان وایت مور , Achieve( ۱۹۸۶ (آلدریج و دمکو فسکی , ۲۰۰۳) اشاره شده و سپس مدلهای مربیگری در سازمانهای آموزشی و دانشگاهها مانند مدل مربیگری مستقیم , غیر مستفیم و مشارکتی پرداخته شده و سرانجام نقش های مربی گری در سیاست گذاری های آموزشی مورد بجث و بررسی قرار گرفته است . بر این اساس می توان گفت مربیگری در آموزش عالی معمولا دو هدف اصلی دارد: (۱) افزایش عملکرد دانشجو در وظایف مرتبط با پیشرفت تحصیلی و (۲) توسعه سطح تفکر و مهارتهای دانشجویان. شیوههای کوچینگ معمولا از سوالات قدرتمندی استفاده می کنند که تفکر تاملی را تحریک می کنند.یک مربی آکادمیک می تواند با ارزیابی عملکرد و کمک به آنها در تعیین اهداف، ایجاد برنامه ها و پاسخگو ماندن، فراگیران را برای دستیابی به حداکثر پتانسیل خود هدایت کند. مربیان می توانند به یادگیرندگان کمک کنند تا بیشتر درباره خود کشف کنند و در عین حال آنها را برای بهبود و ایجاد راه حل برای چالش های درک شده یا ارائه شده راهنمایی کنند.

کلیدواژه ها:

مربی گری ، منابع انسانی ، آموزش عالی