اثربخشی بسته امیددرمانی مبتنی بر رویکرد مثبت نگر بر خودمراقبتی، شایستگی ادراک شده و احساس تنهایی بیماران مبتلا به کرونا

یکی از مولفه هایی که در میان بیماران مبتلا به کرونا مورد غفلت قرار گرفته است، خودمراقبتی است. هدف از این مطالعه تعیین اثربخشی بسته امیددرمانی مبتنی بر رویکرد مثبت نگر بر خودمراقبتی، شایستگی ادراک شده و احساس تنهایی بیماران مبتلا به کرونا است. جامعه آماری پژوهش تمامی بیماران مراجعه کننده مبتلا به کرونا به بیمارستان های شهر جیرفت کرمان در سال ۱۴۰۰ که بهبود یافته اند، بود. تعداد آن ها حدود ۸۶۷ نفر بود. به منظور تعیین اثربخشی مداخله مورد نظر، به صورت نمونه گیری در دسترس و با توجه به جدول مورگان، ۳۰ نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. روش گردآوری اطلاعات به دو صورت کتابخانه ای و میدانی بوده، در بخش میدانی نیز پرسشنامه های استاندارد شده مورد استفاده قرار گرفت. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودمراقبتی محقق ساخته مربوط به بیماران مبتلا به کرونا، پرسشنامه شایستگی ادراک شده هارتر (۱۹۸۲) و پرسشنامه احساس تنهایی راسل و همکاران (۱۹۸۰) بود. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش با پس آزمون گروه کنترل، پس از کنترل تفاوت های اولیه در پیش آزمون در میزان خودمراقبتی، شایستگی ادراک شده و احساس تنهایی وجود دارد و تاثیر بسته امید درمانی مبتنی بر رویکرد مثبت نگر بر خودمراقبتی، شایستگی ادراک شده و احساس تنهایی معنادار می باشد (۰/۰۰۱). با توجه به یافته ها نتیجه گرفته می شود که بسته امید درمانی مبتنی بر رویکرد مثبت نگر منجر به بهبود خودمراقبتی و شایستگی ادراک شده و کاهش احساس تنهایی افراد مبتلا به بیماری کرونا می‎ شود.

کلیدواژه ها:

امید درمانی ، خودمراقبتی ، رویکرد مثبت نگر ، کرونا