بررسی شبیه سازی آموزش به عنوان یکی از روش های تکنولوژی نوین درفرایند آموزش

نظام آموزشی کنونی تنها بر پایه تئوری ها و نظریاتی است که دانش آموز با تلاش متعلم و پشتکار خویش آنها راخوب به ذهن می سپارد ولی آنگاه که پای عمل به میان می آید، تربیتی صورت نگرفته و مهارتی کسب نشده است .از آنجا که هدف فناوری آموزشی تسهیل یادگیری و بهبود عملکرد است در این راستا » شبیه سازی های آموزشی « می توانند به عنوان تکنیک و یا رسانه ای موجب تحقق این هدف شوند. کاربرد شبیه سازی در زمینه های مختلف در سال های اخیر رو به افزایش بوده و یکی از کاربردهای رو به تزاید آن در امر آموزش و یادگیری می باشد.شبیه سازی ها یکی از انواع روش های آموزشی می باشند ،که از اوایل سال های ۱۹۰۰ میلادی به عنوان روشی برای آموزش و کارآموزی مورد استفاده قرار گرفته اند. شبیه سازی ها، بدین منظور استفاده می شوند که برای یادگیرنده امکان دسترسی به تجارب یادگیری بدون خطر، بدون هزینه یا پیچیدگی زندگی واقعی را فراهم می آورند. شبیه سازی آموزشی شامل عناصر آموزشی است که به یادگیرنده برای کشف ، هدایت یا کسب اطلاعات بیشتر درباره آن سیستم یا محیط کمک می کند؛ آن اطلاعاتی که به طور کلی نمی تواند از طریق تجارب دیگر کسب شود. شبیه سازی فعالیتی است که وجوه اساسی یک موقعیت واقعی را تقلید می کند. از شبیه سازی ها معمولا در شرایطی که انجام آموزش های واقعی ، گران، وقت گیر و خطرناک است و یا به هر دلیلی ، غیر عملی است استفاده می شود. موقعیت های شبیه سازی شده، در زمینه های مختلف از فعالیت های بشری (برای آموزش های انفرادی و گروه کوچک ) به کار می روند.

کلیدواژه ها:

شبیه سازی ، کاربرد ، آموزش ، دانش آموز