وضعیت بهداشتی- درمانی ایران در دوره پهلوی دوم ( ۱۳۲۰ – ۱۳۵۷ ش)

بهداشت و سلامت جامعه ایران تا قرن نوزده و اوایل قرن بیستم از وضعیت مطلوبی برخوردار نبود و مردم با مشکلات زیادی درزمینه بهداشت و درمان، سلامت و معیشت روبرو بودند. کمبود تجهیزات پزشکی در ایران موجب درگیر شدن بسیاری از مردمبا بیماری های مختلف گردیده و مرگ و میرهایی را سبب ساز می شد. با گذشت زمان و در دوران پهلوی دوم، سیاست تنظیمبودجه قابل توجه بود که در مسیر توسعه امور نظامی، صنایع و امور عمرانی، امور پزشکی و بهداشت قرار گرفت که نتیجه آنتاسیس بیمارستان های دولتی در شهرستان ها ، گسترش بهداری در کشور ، درمان رایگان برای مردم و ساخت درمانگاه ها وکارهای سودمندی در زمینه تامین بهداشت عمومی گردید. در این دوره، در مناطق مختلف کشور و همچنین در شهرهایمرزی قرنطینه تاسیس کردند و اداره کل صحیه مملکتی با اعزام پزشک و ارسال دارو و واکسن وبا به اجرای اقدامات بهداشتیمبادرت کرد و تمامی این اقدامات باعث جلوگیری از گسترش بیماری وبا و مرگ و میر ناشی از آن شد و تلاش های درمانی ومراکز بهداشت برای مقابله با آن تاثیر گذار بود و به رشد توان دولت برای مقابله با بیماری ها انجامید. دوره محمدرضاشاه درجهت افزایش سطح آگاهی های جامعه نسبت به امور بهداشتی فرمان تاسیس سپاه بهداشت از سوی شاه صادر شد و تاثیراولیه آن بر بهداشت عمومی بود و تاثیر دوم آن تعامل روستا ها با مرکز شهر در حوزه بهداشت و درمان بود که سپاه بهداشتدر طول فعالیت کوتاه مدتی که داشت با نارسایی هایی مواجهه شد. این پژوهش به روش تاریخی و رویکرد توصیفی- تحلیلی و بهره گیره گیری از کتب و مطبوعات در پی آن است، وضعیت بهداشتی درمانی ایران در دوره پهلوی دوم ( ۱۳۲۰ –۱۳۵۷ ش) را مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

ایران ، پهلوی دوم ، وضعیت بهداشتی- درمانی