کاوشی در تاثیر روند تغییرات ساختاری اراضی جنگلی درون شهری بر زیست پذیری شهری (نمونه موردی: پارک جنگلی چیتگر)

در چند دهه اخیر، کیفیت زیست شهری از جنبه های متفاوتی مورد بحث بوده است. در این مطالعه سعی شده تا تاثیر تغییرات ساختاری اراضی جنگلی درون شهری به عنوان یک زیرساخت طبیعی که اثرات آن کمتر مورد توجه آینده شهری بوده ، پرداخته شود. قلمرو مکانی برگزیده ، اراضی پارک جنگلی چیتگر واقع در منطقه ۲۲ تهران بود. رویکرد بکارگرفته شده، از نوع روش تحقیق ترکیبی بوده که بخشی به طریق مطالعه اسنادی و بخشی دیگر به کمک ابزار کمی سازی مرتبط با نمایه تغییرات ساختاری منظر صورت گرفت. در این راستا، تغییرات بوقوع پیوسته در ساختار پوشش گیاهی اراضی چیتگر با تجزیه و تحلیل مقایسه ای میان متریک های سیمای سرزمین در دو سال مختلف انجام گرفت. نتایج، تفاوت آشکاری در خصوصیات ترکیب بندی و پیکره بندی ماهیت اجزاء شبکه کاربری اراضی طی مدت زمان ۸ سال (۲۰۲۳-۲۰۱۵) ارائه کردند، که پیشبینی ها نشان می دهد تداوم روند کاهشی پوشش های گیاهی پرتراکم، می تواند تاثیرات محسوسی بر روی کیفیت هوا، آب و خاک بگذارد و پیامدهای نامطلوب آب وهوایی در نواحی پیرامون خود به همراه بیاورد. به طور خلاصه، این پژوهش با مطالعه اسناد در باب کیفیت زیست پذیری شهری، به این نکته دست یافت که اراضی جنگلی درون شهری، با پوشش های گیاهی با تراکم بالا و یکپارچه، می توانند از جهات مختلفی بر قوام زیست پذیری شهری بیافزایند. نتیجتا، شهرها می توانند هم از جهت تشدید تغییرات ساختاری اراضی ارزشمند سبز شهری و هم با برنامه ریزی مناسب کاربری ها و اقدامات محافظه کارانه در ساخت و سازهای نامتعارف از یک سو و از سوی دیگر، دسته بندی حفاظتی از اراضی سبز، نقشی موثر بر تداوم حیات زیست شهری داشته باشند.

کلیدواژه ها:

شهر زیست پذیر ، اراضی جنگلی ، کیفیت محیط زیست ، متریک های سیمای سرزمین ، پارک جنگلی چیتگر