نقش هویت در گرایش به علوم انسانی بومی در بین اساتید علوم انسانی (مورد مطالعه: اساتید علوم انسانی دانشگاه ایلام)

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷، انقلابی در علوم انسانی و جایگاه متولیان این علوم نیز رخ داد و بر تصفیه اساتید دانشگاه تاکید شد. در دروس دانشگاهی رشته های علوم انسانی نیز تغییر و تحولاتی در راستای اسلامی سازی و بومی سازی رخ داد که به نظر می­رسد انقلاب در علوم انسانی مبتنی بر هویت ملی، سیاسی و دینی مدیران سیاسی بوده است. سوال این پژوهش آن بود که نقش این هویت ها در بین متولیان علوم انسانی چگونه است؟ برای پاسخ به این سوال بر روش کمی- پیمایشی متمرکز شد. جامعه آماری مورد مطالعه نیز اساتید حق­التدریس و هیئت علمی دانشکده علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه ایلام به تعداد ۷۶ نفر بودند که با استفاده از فرمول کوکران، ۶۴ نفر از آنان به روش نمونه گیری غیراحتمالی اتفاقی انتخاب شد و پرسشنامه استاندارد در بین آنها توزیع گردید. تجزیه و تحلیل داده ها هم با توجه به توزیع غیرنرمال بودن داده ها، از طریق نرم افزار spss و smart PLS انجام شد. یافته ها بیانگر آن بود که هویت ملی و هویت دینی به واسطه اخلاق پژوهشی و اخلاق حرفه ای بر گرایش به بومی کردن موثر هستند؛ ولی هویت سیاسی نه به واسطه اخلاق پژوهشی؛ بلکه به واسطه اخلاق حرفه ای بر گرایش به بومی کردن علوم انسانی تاثیر دارد. هویت ها پایبندی به اخلاق پژوهشی را کاهش می دهند و اساتیدی که گرایش به هویت دینی و ملی بیشتری دارند، با وجود اعتقاد به کارآمدی و حقیقت یابی پژوهش های علمی، بر اخلاق حاکم بر این پژوهش ها پایبند نیستند.

کلیدواژه ها:

هویت ، اخلاق حرفه ای ، اخلاق پژوهشی ، علوم انسانی بومی