بررسی تنبیه و پیامد های آن در مذاهب اسلامی و سیاست کیفری ایران

اصل تادیب یا تنبیه به عنوان آخرین روش تربیتی درجهت رشدوتعالی افراد،درفقه وحقوق اسلامی مورد پذیرش قرارگرفته و مشروعیت دارد و به ضرورت آن در قرآن نیز اشاره گردیده است.البته طبق نظر فقها بنابر اصل اولی تنبیه افراد جایز نیست و به عنوان یک روش ثانوی در جهت اصلاح رفتار آنها جایز می باشد و اختلاف آنان تنها درکمیت و کیفیت تنبیه است . بر اساس ماده۱۱۷۹ قانون مدنی و ماده ۹۵ قانون مجازات اسلامی علاوه بر والدین،اولیاء قانونی و سرپرستان نسبت به صغار و محجورین حق صلاحیت دارند. در مجموع با مقایسه دیدگاه فقها با حقوق اساسی می توان نتیجه گرفت که مسئله ولایت بر تادیب برگرفته از آیات قرآن کریم و روایات ائمه اطهار بوده و چندان تفاوتی با یکدیگر ندارند. همچنین بر طبق ماده ۵۹ قانون مجازات اسلامی پدر و مادر و اشخاصی که سرپرستی صغار و محجورین را به عهده دارند دارای حق تادیب و تنبیه بدنی افراد تحت سرپرستی خود هستند، بطوری که قانونا خشونت های سبک و کم اهمیت جرم تلقی نمی شود. بدین جهت است که به موجب بند ۱ ماده ۵۹ قانون مجازات اسلامی، اقدامات والدین و اولیای قانونی وسرپرستان صغار و محجورین که به منظور تادیب و یا حفاظت آنها انجام می شود، در صورتی که درحد متعارف تادیب و محافظت باشد جرم نمی باشد.این پژوهش با هدف بررسی تنبیه و پیامد های آن در حقوق مذاهب اسلامی و حقوق ایران به روش توصیفی – تحلیلی انجام شده است .

کلیدواژه ها:

پیامد ، تنبیه ، مذاهب اسلامی ، حقوق ، سیاست کیفری