ظرفیت های همه پرسی و الزامات و بایسته های رجوع به آن

در حکومت های دموکراتیک، مردم به عنوان صاحبان اصلی، حق دارند بر سرنوشت خویش حاکم باشند و با نظر و رای خود باعث تداوم قدرت در دست نمایندگان(هیات حاکمه) منتخب خود گردند به همین دلیل مراجعه به آرا و نظرات آنها در مواقع لازم، از اهمیت ویژه ای برخوردار است به خصوص در موارد خاصی که ایجاب می کند به طور مستقیم در تصمیم گیری ها مشارکت کنند. رفراندوم به عنوان یکی از راههای مراجعه مستقیم به مردم به منزله پذیرش فصل الخطاب و داوری نهایی آنها در اداره امور کشور است. برای جلوگیری از انحراف و کجروی حاکمیت سد و خاکریز مستحکمی بنا شده است تحت عنوان رفراندوم تا در مواقع لزوم بتوان از آن مانند سدی در مسیر سیل بنیان کن قدرت استفاده کرد. اصل ۵۶ قانون اساسی مقرر می دارد که حاکمیت انسان بر سرنوشت خویش، حقی خدادادی است که ملت این حق را از طرقی که در اصول بعد می آید اعمال می کند از طرفی دیگر در اصول متعدد دیگر از جمله اصول ۱۷۷،۱۱۰،۹۹،۵۹،۶ به رفراندوم اشاره شده است که مهمترین آنها اصل ۵۹ می باشد که یکی از راههای اعمال قوه مقننه را همه پرسی و مراجعه به آراء مردم دانسته است. روش پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی و با هدف تبین همه پرسی در نطام حقوقی ایران از منظر ضرورت و ظرفیت ها ها مورد بررسی قرار می گیرد .

کلیدواژه ها:

همه پرسی ، مبانی همه پرسی ، دموکراسی