پیش بینی استرس ادراک شده پرستاران بر اساس تمایزیافتگی خود با تبیین فرایند به وسیله عدم تحمل بلا تکلیفی و انعطاف پذیری روانشناختی

هدف این پژوهش تعیین نقش میانجی عدم تحمل بلا تکلیفی و انعطاف پذیری روانشناختی در رابطه تمایز یافتگی خود و استرس ادراک شده پرستاران بود. بدین منظور در قالب یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی، ۳۹۳ نفر از پرستاران شهر مشهد در سال ۱۴۰۲ انتخاب شدند و پرسشنامه استرس ادراک شده کوهن (۱۹۸۳)، پرسشنامه عدم تحمل بلاتکلیفی فریستون و همکاران (۱۹۹۴)، پرسشنامه انعطاف پذیری هیز و همکاران (۲۰۰۴) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود دریک (۲۰۱۱) را تکمیل کردند. داده ها از طریق آزمون همبستگی، تحلیل رگرسیون و معادلات ساختاری تحلیل شد. نتایج نشان داد که تمایزیافتگی خود با استرس ادراک شده رابطه منفی دارد. تمایزیافتگی خود با عدم تحمل بلاتکلیفی رابطه منفی دارد. تمایزیافتگی خود با انعطاف پذیری روانشناختی رابطه مثبت دارد. عدم تحمل بلاتکلیفی با استرس ادراک شده رابطه مثبت دارد. انعطاف پذیری روانشناختی با استرس ادراک شده رابطه مثبت دارد. عدم تحمل بلاتکلیفی در رابطه بین تمایریافتگی خود و استرس ادراک شده نقش میانجی دارد. انعطاف پذیری روانشناختی در رابطه بین تمایریافتگی خود و استرس ادراک شده نقش میانجی دارد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که جهت کاهش استرس ادراک شده پرستاران، می توان بر کاهش عدم تحمل بلاتکلیفی و افزایش تمایزیافتگی خود و انعطاف پذیری روانشناختی کار کرد.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی خود ، عدم تحمل بلاتکلیفی ، انعطاف پذیری روانشناختی ، استرس ادراک شده