روا بودن روابط گفتاری زنان و مردان در جامعه

یکی از لوازم حضور زنان در اجتماع، ارتباط گفتاری آنان با مردان نامحرم است که ممکن است به یکی از صورت های گفت وگو، پرسش و پاسخ و سخنرانی باشد. سوال اصلی این است که این ارتباط از نظر کتاب و سنت چگونه است؟ آیا زنان مجازند با مردان ارتباط گفتاری به هر یک از صور یاد شده داشته باشند؟ و در صورت جواز، آیا در کیفیت ادای کلمات نیز می توانند به هرگونه سخن بگویند یا باید مقرراتی را رعایت نمایند؟ و در هر صورت، آیا باید به مقدار ضرورت اکتفا کنند یا در این مسئله نیز محدودیتی ندارند؟با مراجعه به کتاب و سنت و مشاهده نقل های قرآن از گفت وگوهای انبیا علیهم السلام با زنان و گفت وگوی برخی از زنان نمونه و پاک دامن با برخی از مردان غیرمحرم و با مراجعه به روایاتی که راویان زن از پیامبر و ائمه اطهار علیهم السلام نقل کرده یا مسائلی را از آنان پرسیده و جواب شنیده اند، به این نتیجه می رسیم که اصل ارتباط گفتاری زن و مرد نامحرم به یکی از صورت های یاد شده بدون قصد لذت اشکالی ندارد. اما بر اساس آیه «فلا تخضعن بالقول»(احزاب: ۳۲) باید ادای کلمات و طرز سخن گفتن به گونه معروف و دور از هرگونه عشوه گری باشد تا زمینه فساد و ارتباط نامشروع فراهم نشود. همچنین در سخنان خود باید، به مقدار ضرورت بسنده کنند و از به درازا کشیدن کلام و رد و بدل کردن مطالب غیرضروری پرهیز نمایند.

کلیدواژه ها:

زن ، اجتماع ، سخنرانی ، مردان ، نامحرم ، مستور بودن ، ارتباط