پیشرفت و توسعه گرایی در تعلیم و تربیت

تعلیم و تربیت پیشرو بر رهایی کودک از یادگیری مکانیکی و تربیت سنتی تاکید داشته و در مخالفت با برنامه های سنتی موضوع محور متعارف ، روش هایی چون فعالیت ، تجربه ، مشکل گشایی و روش پروژه را معرفی می کند . پیشرفت گرایی در آموزش و پرورش شیوه های دموکراتیک را که به منظور ایجاد مشارکت گروهی و اصلاح اجتماعی طراحی می شوند ، ترغیب می کند . این مکتب همچنین نسبیت گراییی فرهنگی و اخلاقی را که ارزش ها ، نگرش ها و سنت های موروثی را نقادانه ارزیابی و اغلب مردود قلمداد می کند ، پرورش می دهد . اندیشه پیشرفت و توسعه گرایی در قلمرو اقتصاد و اجتماع و سیاسی ریشه در تغییر اجتماعی، به ویژه در دگرگونی های سده نوزدهم دارد. دگرگونی های گسترده ژرفی که در زمینه علوم و فرهنگ، به ویژه علوم اجتماعی، پیرایش و پرورش اندیشه و اندیشمندان اجتماعی و بنیانگذاری دانشی نو به نام جامعه شناسی را در باختر زمین شتاب بخشیدند و آینده نگری ها و برنامه ریزی های اجتماعی - اقتصادی را بر اساس دستاوردهای دانش های اجتماعی و در پرتو شناخت جامعه و قوانین حاکم بر حرکات و تغیرات اجتماعی به اصطلاح در دستور کار ترقی خواهان و صالح اندیشان قرار دادند. این مقاله به روش کیفی تهیه شده است و به بررسی پیشرفت توسعه گرایی در تعلیم تربیت می پردازد.

کلیدواژه ها:

پیشرفت ، تعلیم و تربیت ، توسعه گرایی ، تغییر اجتماعی