واکاوی نظریه وجوب تعیینی قصاص در قتل عمد در مقایسه با نظریه تخییر

در مورد مجازات قتل عمدی و حدود اختیارات اولیای دم در اعمال آن، میان فقهای مذاهب مختلف اسلامی اختلاف نظر وجود دارد. نظر مشهور در فقه امامیه بر آن است که مجازات قتل عمدی اولا و بالذات قصاص است و اخذ دیه از قاتل نیازمند تراضی بین ولی دم و قاتل می باشد.این نظریه که برخی آن را مقتضای مذهب امامیه دانسته و بر آن ادعای اجماع نموده اند، به نظریه «وجوب تعیینی قصاص» معروف است. در مقابل، برخی از فقها هم معتقدند که ولی دم میان قصاص یا عفو جانی و اخذ دیه مخیر است و هر کدام از آنها را که بخواهد می تواند انتخاب کند. از این نظریه هم به «نظریه تخییر» تعبیر می شود. مقاله حاضر به نقد و بررسی مبانی علمی و فقهی هر یک از این دو نظریه در فقه امامیه و مذاهب اهل سنت پرداخته و به این نتیجه رسیده است که نظریه وجوب تعیینی قصاص با توجه به ضعف مبانی نظری آن از یک طرف و آثار و پیامدهای سوء ناشی از آن از طرف دیگر، از اعتبار علمی و عملی لازم برخوردار نیست. لکن نظریه تخییر، نظریه ای است که هم پشتوانه های نظری محکمی دارد و هم بهتر می تواند حقوق اولیای دم و جامعه را تامین کند. از طرف دیگر، به دلیل وجود مرجحاتی چون موافق اصل احتیاط بودن، هماهنگی با ظاهر آیات قرآنی و شان نزول این آیات بر نظریه وجوب تعیینی قصاص مقدم است.

کلیدواژه ها:

نظریه وجوب تعیینی ، قصاص ، دیه ، قتل عمدی ، ولی دم ، نظریه تخییر