تحلیل تطبیقی اجهاز و بیمارکشی ترحمی در گفتمان فقهی

اجهاز و بیمارکشی از روی ترحم (تسریع در مرگ بیماران محتضر یا لاعلاج)، از موارد عدم جواز قتل در شرع و از مصادیق قتل عمد محسوب می شود. برخی با تاکید بر حق انتخاب فرد بر مردن و حق مرگ با عزت، این پدیده را هدفی خیرخواهانه و اخلاقی و جایز می شمارند؛ اما از نظر فقهی به دلیل ارزش حیات مخلوقات و حرمت شدید قتل، بیمارکشی ترحمی، قتل نفس تلقی شده و مطلقا حرام است. در اسلام بیمار محتضر نه تنها مالک بدن خود نیست، بلکه چنین فردی مالک اموال خود هم نیست. لذا اگر پزشک بر اساس اظهارات وی در چنین شرایطی تصمیم گیری کند، امری به دور از عقل و منطق است و نمی توان به استناد درخواست مریض در چنین شرایطی مرتکب قتل نفس گردید. بررسی های این تحقیق نشان می دهد که در گفتمان فقهی؛ بیمارکشی ترحمی یک خرده گفتمان محسوب می شود که دلایل اخلاقی، ماهیت وجود انسان، مرگ و زندگی پیرامون آن فصل بندی و آثار فقهی گسترده آن موضوعیت و معنایابی می گردد.

کلیدواژه ها:

اجهاز ، بیمارکشی ترحمی ، فقه ، تحلیل گفتمان ، انتحار ، پیوند اعضا