چگونگی شکل گیری آموزه عدالت اجتماعی در کلیسای کاتولیک

تا قبل از شورای واتیکان دوم، بحث عدالت اجتماعی به شکلی نظام مند در کلیسای کاتولیک مطرح نبوده است و غالبا تحت تاثیر تعالیم پولس بر عدالت فردی و معنای الهیاتی آن تاکید می شد. عدالت در عهد قدیم افزون بر اینکه فرایندی مبتنی بر اطاعت دیده می شد، ناظر به جنبه های اجتماعی هم بود. حضرت عیسی (ع) عدالت را شرط ورود به ملکوت دانست و این بدان معناست که عدالت فقط جنبه فردی ندارد؛ اما پولس بر عدالت فردی تاکید می کند که به واسطه ایمان به مسیح و از طریق فیض حاصل می شود. به همین دلیل عدالت احتماعی بعد از پولس جایگاه چندانی در مسیحیت ندارد. در دوره قرون وسطا، در الهیات توماس آکویناس رویکرد عقلی به عدالت مطرح می شود و از قرن نوزدهم به ویژه در قرن بیستم، وقایعی در مسیحیت رخ می دهد که کلیسای کاتولیک به تدریج برای بازیابی هویت خود، به مسائل اجتماعی و عدالت محور سوق پیدا می کند: مطالبات اجتماعی از جمله حقوق کارگران، نظریه پردازی الهی دانان کاتولیک در دوره مدرن، اتخاذ رویکرد آکادمیک به اخلاق اجتماعی و ظهور الهیات رهایی بخش آمریکای لاتین، موجب شکل گیری آموزه عدالت اجتماعی در کلیسای کاتولیک شد.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، کلیسای کاتولیک ، تعالیم اجتماعی کاتولیک ، شورای واتیکان دو ، الهیات رهایی بخش