تحلیل اصول طراحی محیط های یادگیری انعطاف پذیر در راستای حس تعلق به مکان

در دهه ۶۰ قرن بیستم، نگرش «مدرسه بدون دیوار» با نگاه جدید به امر طراحی محیط های یادگیری با توجه به ﺁرمان های ﺁموزش و پرورش نوین، به این باور رسیده بود که مدارس متداول دچار چالش های محیطی روانشناختی است و نیازمند تجدیدنظر در فرایند برنامه ریزی و طراحی است. براین اساس رویکردی نوین در طراحی فضاهای آموزشی انعطاف پذیر بوجود آمد. در این مقاله به اصول و مبانی محیط های یادگیری انعطاف پذیر در راستای ارتقا حس تعلق به مکان پرداخته شده است. روش تحقیق «توصیفی- تحلیلی» و روش «استدلال منطقی» است که از بازار گردآوری داده مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره برده است. یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد که: ۱. برای ایجاد مراتب فنی تری از انعطاف پذیری در محیط های یادگیری انعطاف پذیر باید تکنولوژی-های نوین را در طراحی لحاظ نمود. ۲. ایجاد تخصص های جدید و امکان تبادل اطلاعات با سایر کشورهایی که این دانش را دارند. ۳. طراحی دیتایل های پیش ساخته برای ایجاد فضاهایی که با محیط های یادگیری انعطاف پذیر ایرانی در تنازع نباشد. ۴. رویکرد مدولا و استفاده از اجزاء پیش-ساخته در مسکن جدید؛ و ۵. بررسی ابعاد انعطاف پذیری با توجه به فرهنگ موجود در محیط های یادگیری انعطاف پذیر.

کلیدواژه ها:

محیط یادگیری ، انعطاف پذیری ، محیط انعطاف پذیر ، حس تعلق به مکان