بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری دیالکتیک بر کاهش پرخاشگری نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری دیالکتیک (DBT) بر کاهش پرخاشگری نوجوانان دختر انجام شد. این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر اهواز در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بود. ۶۰ دانش آموز با نمرات بالای پرخاشگری به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ۳۰ نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای DBT دریافت کرد، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه جمع آوری شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که DBT به طور معناداری باعث کاهش پرخاشگری در گروه آزمایش شد (F(۲,۱۱۴) = ۵۶.۵۲, p < ۰.۰۰۱, η² = ۰.۴۹). این کاهش در مرحله پیگیری نیز پایدار ماند. در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد. این یافته ها نشان می دهد که DBT می تواند یک روش موثر برای کاهش پرخاشگری در نوجوانان دختر باشد. پیشنهاد می شود در پژوهش های آینده، اثربخشی این روش در جمعیت های متنوع تر و با دوره های پیگیری طولانی تر بررسی شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری دیالکتیک ، پرخاشگری ، نوجوانان ، دانش آموزان دختر