بررسی نقش روش های تدریس فعال و رابطه آن با یادگیری دانش آموزان ابتدایی

در دنیای امروز، آموزش و پرورش به عنوان یکی از مهم ترین ارکان توسعه اجتماعی و فردی، نیازمند تغییرات و تحولات اساسی در روش ها و شیوه های تدریس است. روش های تدریس سنتی که عمدتا بر انتقال یک طرفه دانش از معلم به دانش آموز متمرکز بوده اند، در بسیاری از موارد نتوانسته اند نیازهای متنوع و پیچیده یادگیری را برآورده سازند. از این رو، روش های تدریس فعال به عنوان رویکردی نوین و موثر در فرایند یادگیری، مورد توجه بسیاری از محققان و معلمان قرار گرفته است. در این روش ها، دانش آموزان به عنوان عاملان فعال در فرایند یادگیری خود نقش آفرینی می کنند و از طریق فعالیت های متنوعی همچون حل مسئله، کار گروهی، بحث و گفتگو، و تجارب عملی، مهارت ها و مفاهیم جدید را یاد می گیرند. این شیوه ها نه تنها به بهبود درک مفاهیم کمک می کنند، بلکه باعث تقویت اعتماد به نفس، خلاقیت و تفکر انتقادی در دانش آموزان می شوند. در روش های تدریس فعال، دانش آموزان نه تنها به عنوان گیرندگان اطلاعات، بلکه به عنوان فعالان اصلی در فرایند یادگیری نقش آفرینی می کنند. این رویکرد به آنان اجازه می دهد تا با بهره گیری از مهارت های تفکر انتقادی، حل مسئله، و کار گروهی، مفاهیم را به طور عمیق تر درک کرده و یادگیری پایدارتری داشته باشند. مطالعات مختلف نشان داده اند که این روش ها می توانند به افزایش انگیزه تحصیلی، بهبود عملکرد تحصیلی و تقویت توانمندی های فردی و اجتماعی دانش آموزان کمک کنند. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به بررسی نقش روش های تدریس فعال و رابطه آن با یادگیری دانش آموزان ابتدایی پرداخته شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که روش های تدریس فعال نه تنها به تقویت درک مفاهیم و افزایش یادگیری موثر کمک می کنند، بلکه نقش مهمی در پرورش مهارت های ارتباطی، تفکر انتقادی و حل مسئله در دانش آموزان دارند. به ویژه در مقطع ابتدایی که شکل گیری پایه های یادگیری و شخصیت سازی دانش آموزان بسیار حیاتی است، این روش ها می توانند تاثیرات بلندمدتی بر توسعه توانایی های شناختی و عاطفی آنان داشته باشند.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، آموزش ، تدریس ، فعال ، دانش آموزان