مروری بر پروتکل های مسیریابی در شبکه های موردی سیار

شبکه موردی سیار نوعی شبکه بی سیم است که بدون زیرساخت ثابت و مدیریت متمرکز فرآیند انتقال داده را انجام می دهد. در این شبکه هر گره همزمان نقش سرویس دهنده/ سرویس گیرنده را اجرا می کند. کاربردهای این شبکه ها بسیار متنوع بوده و از کاربردهای نظامی، عملیات نجات و مکان هایی که هیچ زیرساخت از پیش نصب شده ای ندارد، استفاده می شوند. توپولوژی پویا، پهنای باند، باتری، محدودیت های پردازشگر، ارتباط چندپرشی از مهمترین ویژگی های این شبکه ها می باشد. ویژگی های MANET باعث به وجود آمدن چالش های زیادی در این شبکه ها شده است. یکی از مهمترین چالش های MANET مسیریابی است. مسیریابی در این شبکه ها با چالش هایی از قبیل شکسته شدن مسیر، تمام شدن انرژی گره ها، حملات امنیتی و. . . مواجه است. مساله مسیریابی میان دو نود در گراف عبارت است از: یافتن کم هزینه ترین مسیر میان فرستنده و گیرنده. از این رو برای ارسال داده از نودهای مختلف شبکه به سایر نودها مسیرهای مختلفی میان گیرنده فرستنده به وجود می آید که هر کدام دارای هزینه خاص خود هستند. روش مناسب مسیریابی باید به گونه ای عمل کند که بهتر ین مسیر میان این دو نود را انتخاب کرده و سپس اقدام به ارسال داده نماید. در صورتی که الگوریتم مسیریاب به درستی کار کند، به جهت انتخاب گره های مناسب و مسیرهای مناسب، مصرف انرژی کاهش یافته و از این رو طول عمر شبکه افزایش می یابد. همچنین با استفاده از مسیرهای مناسب، قابلیت اطمینان در شبکه افزایش پیدا می کند چون نرخ ارسال داده ها افزایش یافته، نرخ تحویل بسته افزایش یافته و نرخ بسته های گم شده کاهش می یابد. با توجه به این موارد اهمیت الگوریتم های مسیریابی در فضای پویای شبکه های MANET مشخص می شود. این تحقیق ضمن ارائه یک دسته بندی از انواع پروتکل های مسیریابی در شبکه های موردی سیار، مروری بر این الگوریتم ها و مقایسه آنها از نظر نوع عملکرد و کارایی دارد .

کلیدواژه ها:

شبکه های موردی سیار ، مسیریابی ، کارایی.