زنده مانی وآسیب شناسی بافت آبشش بچه ماهی سفید (Rutilus kutum) حاصل از تکثیر مصنوعی در تنش با گل آلودگی و شوری آب

چکیده آسیب شناسی بافت آبشش بچه ماهی سفید حاصل از تکثیر مصنوعی با هدف تعیین درصد بقاء در هنگام رهاسازی به محیط های طبیعی انجام شد. بچه ماهیان از مرکز تکثیر پرورش شهید رجایی تهیه شد و در آزمایشگاه پژوهشکده اکولوژی دریای خزر در شرایط همسان سازی شده با محیط طبیعی مورد آزمایش تنش شوری و گل آلودگی قرار گرفتند. بچه ماهیان در شرایط پرورش در استخرهای خاکی دارای روند رشد آلومتریک بودند (۰۵/۰>P). بچه ماهیان در سه گروه وزنی (۴۰۰-۲۰۰ ، ۶۰۰-۴۰۰ و ۱۰۰۰-۶۰۰ میلی گرم) و دو سطح شوری (آب شیرین رودخانه تجن و لب شور دریای خزر: ppt۵/۱۲) و شش سطح گل آلودگی در آب شیرین (FTU۵۰، FTU۴۳۰، FTU۲۶۰۰، FTU۷۸۰۰، FTU۱۵۶۰۰) به مدت ۱۶۸ ساعت مورد آزمایش قرار گرفتند. هر تیمار شامل سه تکرار، تحت آزمون عاملی با اندازه گیری کمیت درصد بازماندگی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در سطوح مختلف عوامل مورد بررسی، اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی وجود داشت (۰۵/۰>P). نرخ بقاء بچه ماهیان در آب لب شور و گل آلودگی در آب شیرین نسبت به تیمار شاهد، کاهش و در گروه هایی که از وزن بیشتری برخوردار بوده اند، افزایش داشته است. در پایان آزمایش و تحت آب لب شور و گل آلود، قسمتی از بافت آبشش بچه ماهیان در تمام گروه های وزنی تخریب، کوتاه و ضخیم شد. بافت آبشش بچه ماهیان در آب شفاف رودخانه تغییر محسوسی نداشت. هر چند در این بررسی، میزان بقاء بچه ماهیان قابل قبول بود. این تغییرات در گروه وزنی ۱۰۰۰-۶۰۰ میلی گرم به مراتب کمتر مشاهده شد. بنظر می رسد که این تغییرات اختلالی در روند رشد بچه ماهیان ایجاد خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

شوری