نسبت فرهنگ سیاسی جهت بهینه سازی نخبگان در حکمرانی مطلوب

با نگاه عاملیت محور نیز رکن اساسی تغییر در سازمانها، دولتی »منابع انسانی خلاق و نوآور« بوده که در نظریه های علوم اجتماعی با عنوان »نظریه نخبگان« تبیین می شود و در اندیشه ها، متفکرینی همچون پارتو۱، موسکار، میشلز، گی روشه ، مارکس ، لاچمن و ... تبیین شده است . از سوی دیگر در نظام حکمرانی جمهوری اسلامی نیز، هم در سطح مشاورهای و هم در سطح مدیریتی دارای چالش های متعددی همچون بالارفتن سن مدیران، فقدان شایسته سالاری ، فقدان نگاه دانش محور و خلاق محور، عدم ارتباط نظاممند با نخبگان، صاحب نظران و. .. است که برخی از این ناکارآمدی ها به ضعف پرورش منابع انسانی ملی و خصوصا نخبگان درراستای نقش آفرینی در نظام مدیریتی جمهوری اسلامی است که ضرورت انجام این پژوهش را دوچندان می کند. در ایران نیز توجه به حکمرانی مطلوب، شاخص ها و موانع تحقق برخی از عناصر آن، امری اجتناب ناپذیر است و مطالعاتی محدود در این باره انجام گرفته است و با توجه به اینکه یکی از عوامل اصلی تحقق و نهادینه شدن شاخص های حکمرانی مطلوب به نخبگان سیاسی باز می گردد، از این رو بررسی نقش این عامل ، اهمیتی اساسی در مطالعات توسعه ای در ایران می یابد. بر این اساس پژوهش حاضر به تاثیر نخبگان سیاسی بر حکمرانی مطلوب با ذکر برخی دلالت ها به روش توصیفی - تحلیلی می پردازد.

کلیدواژه ها:

نخبگان سیاسی ، حکمرانی مطلوب ، دولت اصلاحات ، جمهوری اسلامی ، دموکراسی