بررسی تطبیقی داوری در نظام حقوق اسلام و حقوق ایران

در عصر جدید، داوری در بازرگانی ، به ویژه بازرگانی بین المللی ، رواج و گسترش چشمگیری یافته است . در بیشتر قراردادهای مربوط به تجارت بین الملل شرط ارجاع به داوری دیده می شود. یعنی طرفین قرارداد قبل از بروز اختلاف توافق می کنند که اختلاف ناشی از تفسیر یا اجرای قرارداد را از طریق داوری ، بر طبق مقررات داوری داخلی یا بین المللی ، حل وفصل نمایند. مزایای حل اختلاف از این طریق بر هیچ کس پوشیده نیست . با بهرهگیری از این شیوه، اختلافات تجاری با سرعت و دقت به وسیله داوران منتخب طرفین ، که در مسائل مورد نزاع تخصص و از عرفهای بازرگانی آگاهی دارند، و بر طبق قانون مورد قبول یا توافق آنان، که چه بسا برآیند عرفهای بازرگانی و متفاوت با حقوق دولتی است ، فیصله خواهد یافت . در داوری مشکلات پیچیده، تعارض قوانین کمتر مطرح میگردد؛ داوران مکلف به رعایت اجرای کامل آیین دادرسی ملی و تشریفات دست وپاگیر محلی نیستند و از لحاظ ادله اثبات دعوی هم دستشان باز است . مزایای داوری سبب شده است که بازرگانان بین المللی اغلب ، به جای مراجعه به دادگاههای دولتی ، از مراجع داوری داخلی و بین المللی برای حل اختلافات خود بهره گیرند و از این رهگذر از اجرای مقررات دولتی نیز، که اغلب نارسا و نامناسب برای بازرگانی بین المللی است ، تا حدی رهایی یابند. با عنایت به این موضوع در این مقاله بررسی تطبیقی داوری در نظام حقوقی اسلام و حقوق ایران تبیین و تحلیل شده است .

کلیدواژه ها:

داوری ، حقوق ایران ، حقوق اسلام ، قاعده نفی سبیل ، قاعده الزام ، اقسام داوری