مسئولیت کیفری اشخاص مبتلا به اوتیسم و خلاهای قانونی در ایران

اوتیسم یک بیماری خاص است که موجبات اختلال روابط اجتماعی را موجب می شود و فرد اوتیستیک نمی تواند براحتی در تعامالات اجتماعی فعالیت داشته باشد. آسیب در تقابلات اجتماعی ، آسیب در ارتباط، علائق محدود و رفتارهای تکراری ، سه مولفه اصلی بیماران اوتیستیک هستند که معمولا بین اکثر این بیماران شایعند. به نظر می رسد که اختلالات روانی از جمله اوتیسم می تواند بر فعل جرم و ارتکاب آن تاثیرگذار باشد که بررسی آن در حوزه حقوق کیفری و مسئولیت کیفری قرار می گیرد. یکی از مهمترین مشکلات مقنن در این راه، عدم تفکیک اختلالات روانی از یکدیگر در قوانین کیفری ایران است که اوتیسم را به عنوان یک اختلال روانی خاص از دیگر بیماری ها تمییز نداده است . از این رو سوال اصلی ما اینگونه مطرح شده است که اختلال اوتیسم در همه موارد، اختلال روانی منجر به فقدان اراده یا قوه تمییز محسوب می شود یا خیر؟ و فرضیه نیز اینگونه به اثبات رسید که اشخاص مبتلا به اوتیسم در جمیع موارد فاقد اراده و قوه تمییز بوده و مصداق دفاع جنون به شمار می آید و بنابراین به سادگی نمی توان از نص قانون، مسئولیت کیفری برای اشخاص اوتیستیک ، قائل شد. بنابراین نیاز به تجدید و تغییر در قوانین کیفری در این باره وجود دارد. روش تحقیق در این مقاله به شکل توصیفی -تحلیلی است .

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، اختلالات روانی ، بیماری های روانی ، مسئولیت کیفری .