نگرشی تحلیلی بر سیاست خارجی ایران و چین درباره موضوعات راهبردی خاورمیانه (۲۰۰۱-۲۰۲۳)

خاورمیانه از دیرباز منطقه مهمی در سیاست خارجی چین بوده است . در دوران باستان ، تعاملات اصلی چین با خاورمیانه در اطراف جاده ابریشم باستانی بود. در دوران مدرن ، با روی کار آمدن حزب کمونیست در چین ، این کشور مسیر متفاوتی را در پیش گرفت . این بدان معناست که در دوران حکومت مائو، روابط چین با منطقه خاورمیانه ماهیتی ایدئولوژیک داشت که نمود عینی آن حمایت از جنبش های آزادیبخش در منطقه بود. اما با شروع اصلاحات در چین از دوران شیائوپینگ و ادامه آن سیاست توسط جانشینان ، چین سیاست قبلی را کنار گذاشت و با تکیه بر تجارت و اقتصاد تلاش کرد خاورمیانه را به یکی از حوزه های مهم سیاست خارجی خود تبدیل کند. در مارس ۲۰۲۱ ، ایران و چین یک توافقنامه همکاری ۲۵ ساله امضا کردند که روابط بین دو کشور را تقویت می کند و شامل اجزای ”سیاسی ، استراتژیک و اقتصادی” می شود. براین اساس در این مقاله هدف اصلی این است سیاست های ایران و چین در قبال یکدیگر در طول سالها روابط با سابقه ای که با یکدیگر داشته اند مورد ارزیابی قرار گیرد. براین اساس سوال اصلی این مقاله اینگونه مطرح شده است که سیاست های ایران و چین درباره موضوعات راهبردی خاورمیانه ، طی سال های ۲۰۰۱ الی ۲۰۲۱ در چه عرصه هایی با یکدیگر همگرا و در چه عرصه هایی دارای واگرایی می باشد؟ فرضیه نیز اینگونه مطرح شده است که هر دو کشور در حوزه های به چالش کشیدن نفوذ ایالات متحده در منطقه با یکدیگر اشتراک دارند و تا حدودی متحد هستند ولی در سایر حوزه هایی که منافع ملی ، مبنای سیاست گذاری می باشد دارای تضاد و تقابل نیز می باشند.روش تحقیق در این مقاله توصیفی -تحلیلی است .

کلیدواژه ها:

چین ، ایران ، راهبرد ، خاورمیانه .