سوء ظن و راه علاج آن

یکی از صفات رذیله و ناپسندی که در انسان ها وجود دارد سوء ظن است . سوءظن یعنی این که انسان نسبت به دیگران گونه ای بدگمانی و بدبینی داشته باشد و به تعبیری به همه چیز با عینک بدبینی بنگرد به طوری که گفتار و کردار دیگران را در اکثر موارد حمل بر جهت منفی کند مثلا اگر کسی به او ابراز محبت کند او با خود می گوید حتما این شخص در صدد سودجویی و سوءاستفاده از من است و یا اگر کسی در نماز حال خشوع و خضوع داشته باشد به جای این که آن را دلیل مقام معنوی او قلمداد کند آن حال معنوی او را بر ریاکاری او حمل می کند و بدگمانی ها و بدبینی هایی از این قبیل داشته باشد . بر همین اساس حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) در نهج البلاغه معیاری برای شناخت و تشخیص سوء ظن وحسن ظن در هر عصری از روزگار تعریف کرده اند که به بیان آن با روش تحقیقی توصیفی می پردازیم اذا استولی الصلاح علی الزمان و اهله ثم اساء رجل الظن برجل لم تظهر منه حوبه فقد ظلم و اذااستولی الفساد علی الزمان و اهله فاحسن رجل الظن برجل فقد غرر . « نهج البلاغه ، حکمت ۱۱۴)هر گاه نیکوکاری بر روزگار و مردم آن غالب آید، اگر کسی به دیگری گمان بد برد، در حالی که از او عمل زشتی آشکار نشده ستمکار است ، و اگر بدی بر زمانه و مردم آن غالب شود، و کسی به دیگری خوش گمان باشد، خود را فریب داده است .

کلیدواژه ها:

سوءظن ، منشا سوءظن ، نهج البلاغه ، حسن ظن ، گناه