عدم تجزیه پذیری در دعوای طاری در فرض تعدد طرفین در قانون آیین دادرسی مدنی

در قوانین ایران تجزیه ناپذیری دعوا و حتی تعهد تجزیه پذیر و تجزیه ناپذیر تعریف نشده است . به بیان برخی حقوقدانان دعوا درصورتی غیرقابل تجزیه است که حکم ناشی از آن قانونا یا طبیعتا یا منطقا تصور اعتبار جزئی از آن و بیاعتباری جزء دیگر آن غیرممکن با شد؛ مانند دعوا راج به تحویل حیوان زنده ای که طبیعتا حکم ناشی از آن قابل تجزیه نمی باشد و یا حکم راج به دعوای افراز که منطقا قابل تجزیه نمی باشد. هدف از انجام این پژوهش بررسی عدم تجزیه پذیری در دعاوی طاری در فرض تعدد طرفین در قانون آیین دادرسی مدنی می باشد. مقاله حاضر به شیوه توصیفی - تحلیلی می باشد. مواد و دادهها نیز کیفی است و از فیش برداری در گردآوری مطالب و دادهها استفاده شده است . نتایج نشان داد شیوه طرح دعاوی طاری ملازمه ای با قابلیت تجزیه دعوای اصلی نداشته و در مواردی که دعاوی طاری ، دعوای تمام عیار محسوب می شود، شیوه طرح دعاوی طاری از حیث قابلیت تجزیه دعوا، همانند طرح دعاوی اصلی می باشد.

کلیدواژه ها:

دعوا ، تجزیه پذیری دعوا ، دعوای طاری .