اسلام سیاسی و پنداشت های غرب از آن

اسلام سیاسی که شاید ظهور و بروز عملی آن را باید از زمان سیدجمالالدین اسدآبادی به بعد دانست ، نگرشی در برابر »اسلام سنتی « است که انفکاک و مرزبندی بین دین و دنیا را کنار می زند و معتقد است با عنایت و توجه به اصل اسلام و آموزههای اصولی آن که گستره عظیمی از این تعالیم مربوط به اجتماعیات است ، دین را باید به عرصه عینی و عملی جامعه کشانداسلام. از سنخ سنتی ، اسلامی است که با نظامهای سیاسی تا حد توان به بهانه و توجیهات شرعی ، عقلی ، ضروری و... ازدر مماشات وارد شده و سازش دارد. اما در مقابل ، تعریف و دیدگاهی از اسلام وجود دارد که هرچند رسمیت یافتن و تئوریزه شدنش مربوط به تاریخ معاصر و نهاتای به ۱۵۰ سال قبل می رسد، اما ریشه و مبنای آن از متون دینی و منابع اصیل اسلامی قابل کشف است . در اسلام سیاسی ، تمایز و مرزبندی بین دین و سیاست کنار رفته و این دین است که مرجعیت و زمامداری امور سیاسی را برعهده می گیرد.غرب پس از رنسانس دخالت دین در دنیا را امری ارتجاعی و ناپسند قلمداد می کرد و با یورش همه جانبه خود به ملل مسلمان و تغییر ذائقه آنها در رابطه با مفاهیمی چون سیاست ، دین ، دنیا و... حاکمیت را فارغ از دین تعریف می کرد. پژوهش حاضر با روش کتابخانه ای به بررسی مفهوم اسلام سیاسی و پنداشت ها و تصورات غرب از آن می پردازد.

کلیدواژه ها:

اسلام ، دین ، سیاست ، ایران ، غرب.