حق فسخ قرارداد در قانون مدنی ایران و تجارت بین الملل

فسخ در لغت به معنای نقض ، زایل گردانیدن آمده است . فسخ یا انحلال ارادی قرارداد از حیث جایگاه حقوقی جزو اسباب سقوط تعهدات و قراردادها قرار می گیرد. گسترش روابط بین کشورها باعث افزایش معاملات بین المللی شده و از آنجا که هرگونه معامله ای نیاز به قواعد حقوقی مخصوص به خود را دارد قواعد هم از حیث کمی هم محتوایی دچار تحول شده اند اما برخی قوانین بدون تغییر وارد عرصه بین المللی و گاهی نیز قواعد مزبور برای تطبیق با نیازهای تجارت بین الملل با اعمال تغییراتی در اسناد مربوطه مورد توافق کشورها قرار گرفته است . از جمله این قواعد، قاعده »وجود خیار فسخ به دلیل پیش بینی نقض قرارداد« است که در ماده ۷۲ کنوانسیون بیع بین المللی کالا مورد اشاره قرار گرفته است . عدم اجرای قوانین در موعد مقرر باعث نقض قرارداد می شود و همچنین ضمانت اجراهایی جهت تامین منافع زیاندیده است ، اما سوال اینجاست که نقض قرارداد دارای ضمانت اجرایی است ؟ در این تحقیق ابتدا به تعریفی از فسخ و انواع آن در قراردادها پرداخته و عنوان خواهیم کرد اعمال حق فسخ به عنوان ضمانت اجرای نقض واقعی و پیش بینی قرارداد در حقوق ایران و اسناد بین المللی چگونه است .

کلیدواژه ها:

فسخ ، نقض واقعی قراداد ، ضمانت اجرای قراداد