جریان شناسی موافقان قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین با تاکید بر زمینه ها و علل

امضای سند توافق همکاری با چین مهم ترین اتفاق سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران طی یک دهه اخیر بوده است . بازه زمانی طولانی این توافق ، گستره و دامنه همکاری و حجم سرمایه ای که قرار است مطابق این توافق در ایران سرمایه گذاری شود باعث استقبال از ان در محافل قدرت رسمی در ایران شد. البته این توافق ، نظیر سیاست نزدیکی به روسیه یا پیش از ان سیاست تنش زدایی با امریکا باعث دودستگی ها و بروز اختلافهایی در میان نخبگان سیاسی درون حاکمیت و منتقدان انها گردید. هرچند پس از سفر شی جین پینگ به عربستان تردیدهایی در رابطه با سیاست نزدیکی و گسترش روابط با چین میان بعضی از موافقان توافق ۲۵ ساله با ان کشور بوجود امد اما با توجه به حجم روابط اقتصادی ایران با چین و نیاز ایران به بازار چین ( از جهت صدور نفت خام و واردات کالاهای سرمایه ای نسبتا ارزان) و همچنین با توجه به چشم اندازی که از رابطه با امریکا و اروپا پیش روی ایران است به نظر می رسد که سیاست توسعه همکاری با چین همچنان در اولویت سیاست خارجی ایران باشد. لذا در این مقاله نویسندگان ضمن اذعان به اینکه مخالفت هایی با این توافق وجود دارد به بررسی دیدگاه موافقان این توافق پرداخته اند. براساس یافته های این مقاله اراده رهبری ایران معطوف به برقراری روابط راهبردی با چین است . تحت تاثیر این اراده و به تبعیت از ان افرادی اعم از فرماندهان نظامی و چهرههای رسانه ای نزدیک به حاکمیت قرار دارند که نسبت به تبیین دیدگاه رهبری یا هدف توجیه مخاطبان داخلی اقدام کردهاند. علاوه بر این برخی از چهرههای سیاسی اصلاحطلب و شخصیت های دانشگاهی مستقل نیز بر ضرورت توسعه روابط با چین تاکید دارند. به نظر می رسد ناکامی در تنش زدایی در روابط با غرب نقش مهمی در سوقدادن مسئولان، سیاست مداران و فعالان سیاسی ایران به سمت توسعه روابط با چین ایفا کرده است .

کلیدواژه ها:

ایران ، چین ، قرارداد ۲۵ ساله ، تحریم ، سرمایه گذاری .