بررسی فقهی تاثیر مصالحه در قوانین کیفری ایران

اصلاح بین مردم و دوری از قهر و کدورت اخلاق پسندیده اسلامی است که به آن دعوت شده و به علاوه آثار و برکاتی هم در دنیا و هم در آخرت به دنبال دارد. قانونگذار در مواد ۷۵۲ تا ۷۶۱، از صلح در تنازع سخن گفته و همین طور از عنوان صلح در دعوا در مادههای ۷۶۵، ۷۶۶ بحث کرده است ، اما ماده اساسی راجع به صلح دعوا ماده ۷۶۶ قانون مدنی است که در آن بیانشده اگر به طورکلی تمام دعاوی واقعی و فرضی خود را به صلح خاتمه داده باشند، تمام دعاوی داخل در صلح محسوب است ، اگرچه منشا دعوا در حین صلح معلوم نباشد مگر اینکه صلح برحسب قرائن شامل آن نگردد.. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی فقهی تاثیر مصالحه در قوانین کیفری ایران می باشد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای می باشد. بررسی ها نشان داد فرق اساسی بین حق االله و حق الناس در قوانین کیفری این است که در حق الناس تا صاحب حق مطالبه اجراء ننماید امام و نایب آن اجرای حد نمی نمایند و برحق االله اجرای حد متوقف بر مطالبه کسی نیست . شایسته است قضات در دعاوی ، قبل از رسیدگی و صدور حکم طرفین را ترغیب به صلح و سازش نمایند این مسئله در ماده ۱۹۲ قانون آیین دادرسی کیفری با برخورداری ازنظر شارع مقدس و اکثریت فقها، موردپذیرش واقع شده است . به طورکلی در دادرسی ، دو روش مجزا وجود دارد دادرسی تنبیهی و دادرسی ترمیمی . در قسم اول مجرم بایستی مجازات شود چراکه نظم جامعه را مختل کرده است اما در دادرسی ترمیمی ، به فرد برچسب مجرم بودن زده نمی شود بلکه تلاش می شود فرد بزه دیده و بزهکار، از نو با صلح و دوستی در اجتماع زندگی کنند.

کلیدواژه ها:

مصالحه ، حق االله ، حق الناس ، تعزیر ، آیین دادرسی کیفری