واکاوی شادیانه ها در ایران عصر صفوی با تاکید بر اعیاد مذهبی

غم و شادی جلوههای متفاوت زندگی همه جوامع انسانی و قطب نمای شناخت فرهنگ ها در جهان به شمار می روند؛ به ویژه برخی از سوگها و شادی های دسته جمعی که دارای ریشه های اقلیمی و یا آئینی هستند. بی شک یکی از مهمترین نمودهای اجتماعی در همه ی جوامع دین مدار نیز، نگرش و آداب مناسکی است که نشاندهنده دلبستگی مردم به مذهب مشترک و مقوم اعتقادات آنها است . پژوهش حاضر با عنوان واکاوی شادیانه ها در ایران عصر صفوی ، با گردآوری اطلاعات از منابع مربوط به این دوران و شکل دهی به آنها و همچنین چینش دادههای موجود با بهرهگیری از روایات منابع داخلی و گزارش سفرنامه ها بر آن است تا ضمن مروری بر شادیانه ها و اعیاد کهن ایرانی ، با عنایت به نهادینگی تشیع در متن جامعه صفوی و به دنبال آن پیدایی شیعه فقاهتی ، به تکامل آیین -های شیعی در قالب ماندگاری شادیانه های کهن و اعیاد مذهبی در حیات سیاسی - اجتماعی و فرهنگی آن روزگار به روش کتابخانه ای به شیوه تحلیلی -توصیفی بپردازد. یافته پژوهش نشان می دهد در این دوره، افزون بر اهتمام بیش از پیش به برپایی مراسم شیعی روند تکامل شکلی و محتوایی آن نیز با سرعت طی شده است . شعر به ویژه در ساحت آئینی آن، تاثیرگذاری عمیقی در پیوند رسمی ت تشیع و استقلال ملی ایرانی برخی اعیاد مذهبی نظیر عید غدیرخم که مشخص ه ای ایرانی یافته بود، داشت .

کلیدواژه ها:

صفویه ، اعیاد ، اعیاد شیعی ، عید غدیر .