تحلیل ریاضیسیاستگزاری بازیافت در نیروگاههای انرژی الکتریکی بر اساس کمینهسازی هزینههای اجتماعی و زیست محیطی

کامیابی و موفقیت جوامع در دستیابی به اهداف توسعه پایدار در گرو دسترسی به منابع انرژی ارزان، فراوان و پایداری است که پاسخگوی نیازهای حال و آینده باشد . در این راستا یکی از وظایف دولتها , سیاستگزاری بهینه در بخش انرژی بر اساس اقتصاد انتروپی است که با در نظر گرفتن شرایط اجتماعی، متغیرهای اقتصادی و عوامل فنی شکل می - گیرد . این در حالیست که توسعه مدل تحلیلی و حل همزمان معادلات فنی - اقتصادی در کنار ملاحظات اجتماعی امکان کیفی سازی سیاستها و تدوین استراتژیهای بهتر را فراهم می - نماید . از آنجا که کارائی , کیفیت و عدم آلایندگی , انرژی الکتریکی را بعنوان مطلوبترین حامل انرژی در بخش مصرف مطرح میسازد , سیاستهایی نظیر افزایش راندمان و بازیافت برای انرژی در بخش مصرف ضرورت ندارد و تنها در بخش تولید و نیروگاه اهمیت میابد . در این مطالعه با در نظر گرفتن مفاهیم اجتماعی , اهداف اقتصادی و محدودیتهای فنی مدل ریاضی بازیافت توسعه یافته است . روابط بدست آمده ضمن تعیین نرخ بهینه بازیافت انرژی , سیاستگزاریهای مطلوب جهت دستیابی به این نرخ بهینه را بیان میکند . ابتدا با تحلیل جریان انرژی و با هدف کمینه سازی هزینههای اجتماعی و زیست محیطی نیروگاه، نرخ بهینه بازیافت انرژی بدست آمده و سپس با استفاده از نتایج مدل مذکور , سیاستگزاریهای قیمتی و غیر قیمتی به منظور افزایش بازیافت انرژی مورد بررسی قرار گرفته است . نتایج این مطالعه نشان میدهند که نرخ بهینه بازیافت تابعی از کل انرژی مصرفی , کل انرژی اتلافی , انرژی اتلافی غیر بازیافتی , انرژی بازیافت شده و نهایتاً میزان سرمایهگذاری در بازیافت نیروگاه دارد .

کلیدواژه ها:

بازیافت انرژی ، نیروگاه ، تحلیل ریاضی ، هزینههای زیست محیطی ، کمینه سازی