مصونیت پزشکان باتوجه به شرط برائت از منظر فقه امامیه و حقوق کیفری ایران

پزشک دربرابر اعمال و رفتار خود مسئول است و این امر از دو طریق صورت می گیرد یا از طریق پرداخت دیه و یا از طریق مجازاتهای تعزیری و بازدارنده. لذا اگر پزشک از هیچ گونه مصونیتی برخوردار نباشد همیشه مضطرب خواهد بود و دیگر به هدف خود که نجات جان بیمار است نخواهد رسید به همین دلیل فقها و قانون گذاران سعی نموده اند تا راهی برای مصونیت پزشک پیدا نمایند. یکی از این موارد شرط برائت است که قبل از جراحی از بیمار یا ولی او گرفته می شود. شرط برائت در صورتی سبب امنیت پزشک خواهد شد که او از نظر علمی و عملی ورزیده و تمامی موازین علمی را رعایت نماید. ولی در غیر این صورت به هر دلیلی مقصر باشد این شرط، سبب مصونیت او نخواهد شد. قانون جمهوری اسلامی ایران نیز توجه ویژه به این امر دارد و چندین ماده ی قانونی به این امر اختصاص داده شده است به طوریکه با پیشرفت زمان دایره ی مصونیت پزشکان وسیع تر گردیده است و چون قانون گذار کشور ما از فقه ما تبعیت می کند پس غالب فقهای ما نیز با گرفتن برائت نامه قبل از عمل و اثرگذاری آن موافقت نموده اند. اخذ برائت نامه در صورتی اثرگذار است که بیمار یا ولی او با اراده و رضایت خود و با آگاهی از میزان بیماری و تاثیر ادامه ی درمان آن را امضاء نمایند و از سوی دیگر تقصیری در کار پزشک یا همکاران وی نباشد. البته گاهی رضایت نامه و برائت نامه در یک معنا به کار می روند درحالی که رضایت نامه مانع از ضمان نیست بلکه سبب می شود بیمار اجازه به طبیب برای درمان دهد درحالی که برائت نامه سبب می شود طبیب ضامن نباشد.

کلیدواژه ها:

مسئولیت ، اصل برائت ، شرط ، شرط برائت ، مصونیت .