بررسی لقاح مصنوعی از دیدگاه حقوق جزا

تلقیح مصنوعی زن با اسپرم شوهر از نظر حقوق کنونی ایران عمل صحیحی است که دارای آثار حقوقی می باشد؛ و از نقطه نظر فقهی تقریبا بلا اشکال می باشد (مستبط از نظر فقهای عظام و اطلاق احادیث و روایات وارد شده) و چنانچه گروهی از فقها به کارگیری این روش را مورد تردید قرار دادهاند احتمالا به جهت بیم از ارتکاب کارهای مقدماتی حرام نظیر اخذ تخمک از زن توسط نامحرم و یا اخذ اسپرم به روش غیر مجاز بوده است . در تلقیح مصنوعی زن با اسپرم شوهر بیگانه ، محیط ظهور آرای متهافت در منظر حقوقدانان و فقها می باشد. بکارگیری این روش، موافقان اندک و مخالفان فراوانی دارد؛ اگرچه در بین فقها در مستندات و حکم مستخرجه اختلافنظر وجود دارد، لیکن دلیل قاطعی بر حرمت یا جواز عمل تلقیح مصنوعی زن با اسپرم شوهر بیگانه یافت نمی شود و طفل متولد شده در اثر بهرهگیری از این روش قابلیت انتساب به اشخاصی به عنوان پدر و مادر را دارد، حضانت طفل متولد شده در اثر حالت مادر جانشین بر اساس قوانین حاکم بر حضانت تعیین خواهد شد. نفقه حمل در حالت مادر جانشین به عهده پدر حکمی (مرد صاحب اسپرم)است و زمان شروع تمتع کودک آزمایشگاهی از حقوق مدنی لحظه انعقاد جنین می باشد و کودک آزمایشگاهی حتی خارج از رحم و در محیط آزمایشگاه ( داخل لوله آزمایش )از حقوق مدنی متمتع می گردد مشروط بر اینکه زنده متولد شود. بنا به مراتب و با اجرای طرح اهدای جنین ، امید است که زوجین نابارور به آرزوی خود که داشتن فرزند است نایل شوند.

کلیدواژه ها:

تلقیح مصنوعی ، اسپرم ، مجازات ، آزمایشگاه