رابطه دین و دولت در پسا انقلاب اسلامی مطالعه موردی دهه اول(۵۷-۶۷)

دین و دولت هر دو به علت ارتباطی که به انسان و مناسبات بین ایشان می یابند، مقوله های زنده و پویا هستند و در صحنه اجتماع زمینه ساز مجادلات متعدد می باشند. پرسش اصلی این پژوهش این است که رابطه دین و دولت چه تاثیری بر ایجاد کنشگری دولت های برآمده دهه اول انقلاب اسلامی داشته است ؟ هدف این پژوهش تبیین این رابطه و ارائه راهکاری منطبق با خواستگاه اندیشه سیاسی در انقلاب است . نوع پژوهش براساس هدف کاربردی است و به لحاظ ماهیت تطبیقی ، توصیفی و تحلیل داده ها و یافته ها می باشد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که انقلاب اسلامی مرجعیت دین را در شئون مختلف بویژه دولت مطرح کرد، اما این روند با توجه به تضعیف و تجدیدنظر از سوی برخی دولت های دهه اول انقلاب نتوانست در الگویی مشخص مورد توافق قرار گیرد و زمینه ساز بحران های متعدد را فراهم ساخت .

کلیدواژه ها:

تعامل دین و دولت ، ساخت سیاسی ، انقلاب اسلامی ، مرجعیت دین .