نقش امارات قضایی در دعاوی حقوقی باتاکید بر رویه ی قضایی

از آن سو که افراد ، در دعاوی ، خود را حق در مطلوبی می دانند، در صورت تعارض می بایست حق خویش را به اثبات برسانند. از این جهت صاحبن حق می بایست عیاری ارزمند به نام دلیل فراهم داشته ، چرا که حق بلادلیل اصولا راه به جایی می برد. فلذا جهت اقناع دادرس می بایست به اثبات دلیل پناه برند . ادله ی اثبات دعوا تقسیم بندی های ختلفی دارد: اقرار، بینه ، اسناد، امارات وقسم می باشد.که دراین مقاله فقط به تبین یکی ازدلایل یعنی امارات بویژه اماره ی قضایی یعنی مان اوضاع و احوالی که در نظر قاضی دلیل بر امری شناخته می شود که سالب اطاله ی دادرسی نیز هست خواهیم پرداخت . دلایل به دوگونه ی مستقیم وغر مستقیم تقسیم می شوندکه امارات قضایی ازگونه ی دو م آن است . در مواردی که دادرس می تواند مستقیما به علم واقناع برسد امارات قضایی بعنوان حلال ثانویه بکار می رود. امارات قضایی قابل احصاء و مارش می باشند و رد پای مصادیقش را می بایست در روی ه ی قضایی و پرونده ها جستجو مود چراکه هر پرونده ای مستقلا اوضاع و احوال خاص خویش را دارا می باشد. لذا از اوضاع و احوال در پرونده ها و دعاوی ما با نشانه ها و قرائن و راهنما هایی مواجه خواهیم شد که می توانند موجبات اقناع دادرس را فراهم آورند. لذا با دلیل مستقیم و امارات قانونی از قرائن بی نیازم اما در صورت عدم حضور آنان می بایست به این قرائن پناه برد. لذا با مصادیق انبوه و غر قابل احصائی روبرو خواهیم شد.

کلیدواژه ها:

اماره ی قضایی ، علم قاضی ، قرائن و اوضاع و احوال ، ادله ی اثبات دعوا ، رویه ی قضایی