مسئولیت مدنی در حوزه قراردادهای فرانشیز

امروزه استفاده از الگوهای جدید قراردادی مانند فرانشیز در حال افزایش می باشد . ارتقاء رقابت ، تسهیل ورود شرکت های جدید به بازار و گسترش آن ها از جمله مزایای این قراردادها هستند.مسئولیت مدنی ناشی از فرانشیز که همانا تعهد شخص به جبران خسارات زیان دیده است ، یا ریشه قراردادی دارد به این معنا که امتناع و تخلف متعهد از ایفا تکلیف قراردادی موجب زیان و خسارت زیان دیده شده است یا مسبوق به قرارداد نبوده و تخلف شخص از تکالیفی که قانون به عهده وی محول نموده موجب خسارت گردیده است که در این صورت قهرا ضامن است و باید از عهده خسارات وارده بر آید.در قراردادهای فرانشیز اگرچه مسئولیت اصولا ناشی از نقض قرارداد است ، ولی در موارد بسیار زیادی نیز مسئولیت ، غیرقراردادی است . در حقوق ایران قاعده خاصی در خصوص مبنای مسئولیت قراردادی و غیر قراردادی در حوزه فرانشیز نمی توان یافت ؛ با وجود این ، مبنای عام جبران خسارت، در مسئولیت قرار دادی ، ناشی از نقض قرار داد و در مسئولیت غیر قرار دادی مبتنی بر تقصیر است . از سوی دیگر جبران خسارت بر عهده عامل زیان است که می تواند لیسانس دهنده، لیسانس گیرنده یا ثالث باشد؛ در این صورت با توجه به این که مسئولیت می تواند ناشی از نقض قرارداد باشد یا بدون وجود قرار داد به وجود آمده باشد، ممکن است نیاز به اثبات تقصیر عامل زیان باشد یا نه . به علاوه زیان دیده می تواند لیسانس گیرنده، لیسانس دهنده یا شخص ثالث (مصرف کننده ) باشد.

کلیدواژه ها:

مسئولیت مدنی ، قرارداد فرانشیز ، نقض قرارداد ، علائم تجاری ، حقوق مصرف کننده