بررسی آثار شرط ذخیره مالکیت در حقوق ایران

شرط ذخیره مالکیت شرطی است که براساس آن انتقال مالکیت تا زمان پرداخت کردن ثمن برای فروشنده باقی است . در بعضی از سیستم های حقوقی با تسلیم کالا، مالکیت آن نیز به خریدار منتقل می شود، این حکم در ارتباط با قراردادهای معوض نیز جریان دارد. در مواردی که ثمن به صورت اقساط پرداخت می گردد فروشنده تضمیناتی را برای فروش ثمن و انجام شدن تعهدات در قرارداد قید می کند. در صورتی که شرط در عقد قید نگردد و عقد غیر مشروط باشد مالکیت موضوع عقد بنا به قانون حاکم بر قرارداد به طرف مقابل منتقل می گردد. شرط حفظ مالکیت دارای دو هدف ، یکی جلوگیری از انتقال مالکیت کالا به خریدار تا تحقق مشروط به و دیگری حق دارا شدن و اعمال مالکیت مجدد بر روی کالا در صورت عدم تحقق مشروط به ، است . بنابراین به مانند دیگر شروط ضمن عقد، شرط ذخیره مالکیت شرطی مندرج در قرار داد است که طرفین قرار داد آن را وارد قلمرو عقد می نمایند تا مالکیت فروشنده (مالک اصلی ) حفظ گردد. شرط ذخیره مالکیت ماهتای نوعی تضمین برای فروشنده محسوب می شود. این تضمین شامل عدم انتقال مالکیت به خریدار تا زمانی که ثمن آن به صورت کامل به فروشنده پرداخت گردد می باشد. پس از پرداخت کامل ثمن مالکیت کالا به خریدار منتقل خواهد شد و در فرضی که ثمن پرداخت نشود مالکیت کالا برای فروشنده باقی می ماند و این امکان وجود دارد که بتواند عین کالا را پس بگیرد. در مورد کالاهایی که در تولید کالاهای دیگر استفاده می شوند نیز شرط ذخیره مالکیت برقرار است چرا که مالکیت فروشنده حتی با تغییر ماهیت مبیع همچنان در ارتباط با آن کالا جریان دارد .

کلیدواژه ها:

شرط ، مالکیت ، ذخیره مالکیت ، عقد ، مبیع